Las wyglądał jak z bajki – mglisty, biały i tajemniczy, nawet błoto i śliskie kamienie nie ostudziły naszego zapału. Stanęłyśmy na szczycie!!! Tam mogłyśmy ostygnąć i zregenerować się w schronisku, popijając herbatę i zajadając się łakociami, które potajemnie wniósł ze sobą nasz nieoceniony kucharz i „dobry duch” wyprawy – pan Józef Gładysz. Po uzupełnieniu płynów i cukrów ruszyłyśmy w drogę powrotną.

Na chętnych doznań nie tylko fizycznych czekała jeszcze krótka wycieczka do cerkwi w Łopience i wizyta u „smolarzy”, przy retortach, gdzie wypala się węgiel drzewny.

Piątek, 4.30 rano – wskoczyłyśmy szybko w suchą zmianę ubrań i o 5.07 byłyśmy już u podnóża Smereka. Z latarkami czołowymi, w głębi ciemnego, uśpionego lasu, znów z nadzieją na „okno pogodowe”, wspinałyśmy się na szczyt. Po blisko dwugodzinnej wędrówce, bez żadnego postoju, zmęczone i niemalże bez tchu stanęłyśmy na wierzchołku i spektakl się zaczął…wschodziło słońce. Widok dolin okrytych pierzynką z chmur, oświetlone różowymi promieniami szczyty i skrzący się śnieg wprawiły nas w osłupienie. Tak, to było upragnione OKNO POGODOWE! Stałyśmy po kolana w śniegu i z otwartymi ustami podziwiałyśmy chmury, znad których wynurzały się bieszczadzkie szczyty.

Upojone takimi widokami skierowałyśmy się ku Przełęczy Orłowicza a następnie do Wetliny. Popołudniem powróciłyśmy do Iwonicza-Zdroju tęskniąc do szlaków, połonin i bieszczadzkich aniołów.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

• poprz.
• nast.