Następne dwie godziny spędziliśmy w pociągu. Widok, jaki ukazał się naszym oczom po wyjściu z pociągu zapierał dech w piersi. Gdy pierwsze "ochy" i "achy" ucichły, spotkaliśmy się z panią przewodnik - Chiarą, Włoszką mówiącą pięknie po polsku, która bez "przynudzania" oprowadziła nas po mieście i opowiedziała o nim mnóstwo ciekawostek, np. że w Wenecji obowiązuje zakaz ruchu samochodowego i rowerowego, można tylko chodzić lub pływać łodziami. Zabrała nas też do Bazyliki św. Marka wyłożonej wewnątrz szklanymi mozaikami. Po 2-godzinnym zwiedzaniu wparowaliśmy do restauracji, by zaspokoić nasz wilczy apetyt. Po posiłku każdy znalazł coś dla siebie- jedni wjeżdżali na dzwonnicę katedry, skąd podziwiali bajeczne widoki, inni wyruszyli w rejs gondolą wsłuchani w głos śpiewającego (a po rejsie także pozującego do zdjęć) gondoliera i ubrani w karnawałowe weneckie, np. maski. Jeszcze inni harcowali po krętych i wąskich uliczkach Wenecji (niektóre mają 40cm szerokości i obowiązuje ruch wahadłowy), pośród kolorowych straganów bądź pływali tramwajami wodnymi, przemierzając kanały, których jest w tym mieście bez liku. Na koniec pogoda zafundowała nam darmowy prysznic, po którym namalowała nam na niebie piękną tęczę. Lekko zmoczeni wsiedliśmy do pociągu, który zawiózł nas na późną dla nas, a typową dla Włochów kolację. Wieczorem zmęczeni, ale zauroczeni Wenecją, wróciliśmy do hotelu.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

• poprz.
• nast.