Nasze profesorki zeszły na zawał po raz pierwszy, na szczęście konduktor, który po raz kolejny próbował przeliczyć legitymacje dał cynk, że jakiś dwóch ukrywa się w pierwszym przedziale, z czego jeden za dopłatą. Obyło się bez reanimacji, ale trzeba było zapłacić za dwóch sklerotyków, co to zapomnieli o legitymacji. Stanęło na tym, że rodzice wyślą je priorytetem na adres schroniska, bo przecież jakoś jeszcze wrócić trzeba. Tu musimy dodać, że niektórzy pasażerowie drugiej klasy, gdy zobaczyli naszą bandę dokonali dopłaty i uciekli przerażeni do pierwszej klasy. W okolicach Rzeszowa wyszło na to, że nasze opiekunki wreszcie mogą zająć swoje miejsca, po uprzednim zlokalizowaniu walizek, kurtek i torebek. I tu pojawił się problem- pies nie chciał ich wpuścić do przedziału- szczekał jak opętany, nie chciał negocjacji i nie uległ korupcji. Dobrze, że wysiadł w Warszawie… Podróż trwała bez zakłóceń, próbowaliśmy nawet spać, a gdy wysiadło ogrzewanie jechaliśmy po pańsku- w pierwszej klasie.

                Gdańsk przywitał nas słońcem, szybki marsz do schroniska, gdzie z ulgą pozbyliśmy się bagaży i z językiem na brodzie ruszyliśmy na podbój Europejskiego Centrum Solidarności. Tam czekała na nas bardzo miła pani, która żądała od nas aktywnego uczestnictwa w zajęciach, a oczy na zapałkach. Ale kto da radę, jak nie my? Uzupełniliśmy przygotowane przez nią materiały, zwiedzając wystawę stałą, niektórzy się wczuli –wypróbowali historyczną suwnicę Anny Walentynowicz, a potem odpoczywali w milicyjnej nysce. ECS zrobiło na nas wrażenie, biegaliśmy więc i robiliśmy fotki gdzie się dało. Po zajęciach marsz na obiad do schroniska (ponoć knedle były zbyt słodkie), liczenie stada i podróż tramwajem z przesiadką, na Westerplatte. Niektórzy z nas po raz pierwszy korzystali z tego środka lokomocji. Na miejscu wreszcie zobaczyliśmy morze, a pan przewodnik opowiedział nam, co się działo w tym miejscu 1 września 1939 r. Zwiedzaliśmy fortyfikacje, a morska bryza skutecznie wzmagała nasz apetyt. W drodze powrotnej tematem przewodnim było jedzenie, nawet siostry Dżejdżej wyczerpały zapasy. Toteż w Gdańsku rzuciliśmy się na punkty gastronomiczne i sklepy spożywcze, skutecznie czyszcząc magazyny i poświąteczne zapasy. A w schronisku czekały na nas pokoje i kolejny zawał opiekunek- trzeba było towarzystwo rozlokować przecież. O 22. 00 profesorki dokonały kontroli i okazało się, że wszyscy śpią, jak zabici, tylko siostry Dżejdżej uszczuplały zapasy poczynione przezornie na wieczornych zakupach. Drugi dzień był równie wyczerpujący- od 4.00 zaprzyjaźniony gołąb Tomek rozpoczął budzenie. Słodkie gruchanie skutecznie wykluczało sen. Podczas śniadania kierownik wycieczki zarządziła jedzenie na zapas, zagroziła kolejnym zawałem, jeżeli po dwóch godzinach usłyszy, że ktoś jest głodny. Staraliśmy się, bo to już trzeci zawał, a ponoć przeżyć można tylko trzy… W ESC znów czekały na nas zajęcia warsztatowe-Ruch oporu w Europie podczas II wojny światowej, a po obiedzie zwiedzanie Gdańska z przewodnikiem. Pan Arek był fantastyczny. Teraz już wiemy, że Kopernik był kobietą, a chcąc zachować post w piątek należy jeść bobry. Dowiedzieliśmy się również, że gdańszczanie mieli wszystko uregulowane prawnie: ilość osób na ślubie, długość trenu panny młodej, czas trwania wesela i liczbę przygrywających muzykantów. A na koniec wysłuchaliśmy opowieści o romansie Kopernika z rudowłosą wdową, która to trzy lata po śmierci męża urodziła dziecię. Cud? Nie sądzimy. Wszystko pięknie i uroczo, ale gdzie to morze? Pewnie w Gdyni. No to pojechaliśmy do portu gdyńskiego, gdzie podziwialiśmy głównie zamknięte sklepy, stragany i punkty gastronomiczne na molo, ale i Dar Pomorza się znalazł, a jedna z sióstr Dżejdżej widziała nawet Meksyk! Po powrocie do Gdańska tradycyjnie byliśmy głodni…. I ostatnia noc w schronisku. Tym razem nie byliśmy tak grzeczni i padliśmy dopiero koło północy. Ostatni dzień był szczególnie atrakcyjny. Oczywiście najpierw warsztaty, tym razem o stereotypach i tolerancji (Korczyna i kebab). Podziękowaliśmy prowadzącym za zajęcia , każdy uczestnik otrzymał dyplom i gadżety. Niektórzy mieli wyjątkowe szczęście, bo w windzie spotkali Lecha Wałęsę. Niestety, pan prezydent się spieszył, nawet sweet foci nie dało się zrobić. A po obiedzie plażing w Jelitkowie. Przywitanie z Bałtykiem było bardzo żywiołowe i widowiskowe. Niektórzy to się nawet opalali w kąpielówkach. Joszko w majtkach i w czapce, bo zimno. Było zbieranie muszelek i bursztynów, moczenie nóg w Bałtyku (woda tak z 8 stopni miała), no i jedzenie, bo oczywiście byliśmy głodni. Po powrocie do Gdańska kolacja i oczekiwanie na pociąg- 20.06, tylko dlaczego zamiast Zagórz wyświetla się Zakopane?! Pobiegaliśmy po peronie: wagon 17 jedzie do Zagórza, sektor B- biegniemy. Wjeżdża Monciak- wagon 17 wyhamował w sektorze A- bieg z walizką na czas. Uff. Wsiedliśmy. Kto ma siedzieć i gdzie? Tradycyjny zamęt z jednoczesnym przeliczaniem stada w ciągłym ruchu. W okolicach Warszawy sytuacja była opanowana. Tym razem konduktorzy sprawnie liczyli legitymacje, tylko skanowane zdjęcia im się nie podobały. Po czternastu godzinach podróży przywitaliśmy Krosno równie entuzjastycznie, jak plażę w Jelitkowie. Udało się. Nie zgubiliśmy się, choć łatwo nie było. Na koniec zagadka- jak zrealizować awizo na list polecony, jeżeli jedyny dokument tożsamości adresata znajduję się w tym liście? I jeszcze podziękowania dla pani Joanny Kościółek. Pani wie za co ;).

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

• poprz.
• nast.